Προβλέποντας ο ως άνω νόμος, ότι η τροποποιημένη δυνάμει αυτού διάταξη του αρ. 261 ΑΚ εφαρμόζεται σε όλες τις δίκες για τις οποίες δεν εκδόθηκε τελεσίδικη απόφαση, επιτρέπει την άσκηση έφεσης από το διάδικο του οποίου η αξίωση κρίθηκε πρωτοδίκως παραγεγραμμένη, να επικαλεσθεί ως λόγο έφεσης την «εσφαλμένη» υπό το νέο νομοθετικό καθεστώς αποδοχή της ένστασης παραγραφής, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις της νέας διάταξης και δεν τίθεται ως προϋπόθεση για την εφαρμογή της η μη συμπλήρωση της παραγραφής κατά το χρόνο ισχύος του Ν. 4139/2013. Αναιρεί την υπ’ αριθμ. 260/2015 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πατρών. Παραπέμπει.
