Σύμφωνα με την ΣτΕ 2080/2017, ο επιβαλλόμενος κατ’ άρθρο 13 παρ. 2 του ΚΦΕ (Ν. 2238/1994) φόρος έχει τον χαρακτήρα φόρου εισοδήματος επιβαλλομένου κατ’ αρχήν αυτοτελώς με εξάντληση της φορολογικής υποχρεώσεως στην προσαύξηση της περιουσίας που προκύπτει από την πώληση μετοχών ημεδαπών ανώνυμων εταιριών μη εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών, ήτοι στο κέρδος που προσπορίζεται ο πωλών τις μετοχές από την μεταβίβαση αυτή, εν όψει της υπεραξίας τους και δεν έχει χαρακτήρα φόρου συναλλαγών.
Συνεπώς, η επιβολή φόρου εισοδήματος, κατά την εν λόγω διάταξη, προϋποθέτει περιουσιακή προσαύξηση.
Ως εκ τούτου, σε περίπτωση αναστροφής πωλήσεως μετοχών με συνέπεια την επιστροφή του καταβληθέντος τιμήματος, ο καταβληθείς φόρος εισοδήματος καθίσταται αχρεώστητος και πρέπει είτε να επιστραφεί στον πωλητή είτε να συμψηφιστεί με τον φόρο εισοδήματος που ο ίδιος τυχόν οφείλει για την ίδια χρήση.
Εξ άλλου, σε περίπτωση που ο κατά τα ανωτέρω φόρος εισοδήματος καταβλήθηκε από τον αγοραστή ως αλληλεγγύως υπεύθυνο, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 13 του Κ.Φ.Ε., λόγω μη καταβολής από τον υπόχρεο πωλητή, το δικαίωμα επιστροφής νομίμως ασκείται από τον καταβαλλόντα τον φόρο αγοραστή.
Περαιτέρω, αίτημα περί καταβολής τόκων απαραδέκτως προβάλλεται το πρώτον με το δικόγραφο προσθέτων λόγων, εφόσον κατά την έννοια του άρθρου 131 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, δεν επιτρέπεται με πρόσθετο δικόγραφο επί προσφυγής να διευρυνθεί το αντικείμενο της δίκης, έστω και αν το περιεχόμενο σ’ αυτό το πρώτον αίτημα αφορά αξίωση παρεπομένη εκείνης, στην οποία αφορούσε το εισαγωγικό δικόγραφο της προσφυγής.
Πηγή: lawspot.gr
