Με τη διάταξη του άρθρου 22α παρ. 1 και 2 του ΚΝ 2190/1920 «Ευθύνη μελών του Διοικητικού Συμβουλίου» ορίζεται ότι: «1. Παν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ευθύνεται έναντι της εταιρίας κατά την διοίκησιν των εταιρικών υποθέσεων διά παν αυτού πταίσμα. Ευθύνεται ιδία εάν ο ισολογισμός περιέχη παραλείψεις ή ψευδείς δηλώσεις αποκρυπτούσας την πραγματικήν κατάστασιν την εταιρίας» και «2. Η ευθύνη αυτή δεν υφίσταται, εάν το μέλος του διοικητικού συμβουλίου αποδείξει ότι κατέβαλε την επιμέλεια του συνετού επιχειρηματία. Η επιμέλεια αυτή κρίνεται με βάση και την ιδιότητα του κάθε μέλους και τα καθήκοντα που του έχουν ανατεθεί. Η ευθύνη αυτή δεν υφίσταται προκειμένου για πράξεις ή παραλείψεις που στηρίζονται σε σύννομη απόφαση της γενικής συνέλευσης ή που αφορούν εύλογη επιχειρηματική απόφαση η οποία ελήφθη με καλή πίστη, με βάση επαρκείς πληροφορίες και αποκλειστικά προς εξυπηρέτηση του εταιρικού συμφέροντος».
2. Ειδικότερα, κύριο ζητούμενο που απασχολεί εν γένει το δίκαιο των ανωνύμων εταιριών, αποτελεί η αντιμετώπιση των κινδύνων που απορρέουν από την εντολή (agency problems ή principal agency problems), την οποία παρέχουν οι μέτοχοι/χρηματοδότες της επιχείρησης στη διοίκηση αυτής για την αποτελεσματική και καλή διαχείριση των κεφαλαίων τους (βλ. Ε. Περάκη, ειςΔικΑΕ, τόμος 1, 2002, Εισαγ. Μέρος I, αριθμ. 27, Καραγκουνίδη, Η υποχρέωση πίστης των μελών του διοικητικού συμβουλίου, σελ. 196-197). Στο μέτρο που ο χρηματοδότης/μέτοχος (principal) εξαρτάται από τις πράξεις του διοικητή/διαχειριστή (agent), το πρόβλημα εστιάζεται στην παροχή κινήτρων στον agent, ώστε να λειτουργεί προς το συμφέρον του εντολέως και όχι για τα δικά του συμφέροντα. Παρά το γεγονός ότι η καθιέρωση συστήματος εσωτερικής ευθύνης των μελών του ΔΣ, γίνεται δεκτή επί της αρχής από την κρατούσα άποψη, για την προσέγγιση της οποίας η ευθύνη των μελών του ΔΣ παρεμποδίζει την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, ενώ θα μπορούσε να διασφαλισθεί αποτελεσματικός έλεγχος της δράσης του ΔΣ, μέσω των μηχανισμών της ίδιας αγοράς και την κριτική που έχει ασκηθεί ιδίως σε σχέση με την ανεπάρκεια της αγοράς να επιτελέσει πλήρως τον ρόλο αυτόν, (βλ. Σωτηρόπουλο, ΔΕΕ 2003,776), η οριοθέτηση παρ’ όλα αυτά του μέτρου της ευθύνης αυτής κατά τη λήψη επιχειρηματικών αποφάσεων δεν είναι ευχερής. Αυτό οφείλεται καταρχήν στο ότι η άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας συνδέεται εγγενώς με την ανάληψη κινδύνων, η επέλευση των οποίων δεν θα πρέπει να σημαίνει εξ ορισμού ότι ασκήθηκε κακή ή πλημμελής διαχείριση, καθώς, κατά κανόνα, και με την επιφύλαξη ότι ο αναλαμβανόμενος κίνδυνος δεν είναι υπέρμετρος, όσο μεγαλύτερα είναι τα αναμενόμενα οφέλη τόσο μεγαλύτερος είναι και ο αναλαμβανόμενος κίνδυνος (βλ. Μαρίνο, ΧρΙΔ 2009,107, σελ. 112, Σωτηρόπουλο, ό.π., σελ. 777, Κατσά, ΔΕΕ 2006,883. Βλ. επίσης και τη νομολογία ΠΠρΑθ 419/2005 ΕΕμπΔ 2005,315). Συνεπώς, η καθιέρωση ενός ιδιαίτερα αυστηρού συστήματος ευθύνης ενδέχεται να έχει, εν πολλοίς, ως αποτέλεσμα την αδρανοποίηση της διοίκησης της εταιρίας και την αποφυγή εκ μέρους της ανάληψης επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, γεγονός που τελικά λειτουργεί εις βάρος των συμφερόντων της (Σωτηρόπουλο, ό.π., σελ. 777). Από την άλλη πλευρά, η αξιολόγηση του εκάστοτε αναλαμβανόμενου κινδύνου είναι επίσης δυσχερής, αφού λαμβάνει χώρα εκ των υστέρων, οπότε εκ των πραγμάτων ελλοχεύει ο κίνδυνος επηρεασμού από το αποτέλεσμα εφόσον αυτό ήταν ζημιογόνο. Όσον αφορά τα δικαστήρια, αυτά, αφενός μεν δεν διαθέτουν συχνά την εξειδίκευση που απαιτείται για την αξιολόγηση τούτου (κινδύνου), κατεξοχήν στην περίπτωση πολύπλοκων συναλλαγών αφετέρου δε, δεν είναι ευχερές να γνωρίζουν τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες ελήφθη μία συγκεκριμένη απόφαση (βλ. Σωτηρόπουλο, ό.π., Μούζουλα εις ΔικΑΕ, τόμος 3, 2000, 22α, αριθμ. 11), όπως για παράδειγμα ποιες ήταν οι εναλλακτικές επιλογές ή εάν η απόφαση ελήφθη υπό πίεση χρόνου, προκειμένου να υπάρξει άμεση ανταπόκριση σε επιχειρηματική κίνηση ανταγωνιστή, ή εάν επρόκειτο για μια επιλογή που είχε έμμεσα, αλλά σημαντικά οφέλη για την εταιρία.
