Το κράτος μέλος που έχει εκδώσει ευρωπαϊκό ένταλμα συλλήψεως υποχρεούται, για την αφαίρεση της περιόδου κρατήσεως που έχει διανυθεί στο κράτος μέλος εκτελέσεως του εντάλματος, να εξετάζει αν τα μέτρα που επιβλήθηκαν στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο εντός του κράτους μέλους αυτού έχουν ως αποτέλεσμα τη στέρηση της ελευθερίας. Ο κατ’ οίκον περιορισμός επί εννέα ώρες ημερησίως σε συνδυασμό με επιτήρηση μέσω ηλεκτρονικής συσκευής δεν έχει καταρχήν τέτοιο αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με την απόφαση του ΔΕΕ, η έννοια «κράτηση» κατά την απόφαση-πλαίσιο (2002/584/ΔΕΥ του Συμβουλίου, της 13ης Ιουνίου 2002, για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και τις διαδικασίες παράδοσης μεταξύ των κρατών μελών) αφορά μέτρο όχι περιοριστικό, αλλά στερητικό της ελευθερίας και καλύπτει, πέραν της φυλακίσεως, κάθε μέτρο ή σύνολο μέτρων που έχει επιβληθεί στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο και το οποίο, λόγω του είδους, της διάρκειας, των αποτελεσμάτων και των λεπτομερών κανόνων εκτελέσεώς του, συνεπάγεται στέρηση της ελευθερίας του ενδιαφερόμενου προσώπου κατά τρόπο συγκρίσιμο προς τη φυλάκιση.
Κατά συνέπεια, η δικαστική αρχή του κράτους μέλους εκδόσεως του ευρωπαϊκού εντάλματος συλλήψεως υποχρεούται να εξετάζει αν τα μέτρα που επιβλήθηκαν στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο εντός του κράτους μέλους εκτελέσεως του εντάλματος πρέπει να εξομοιωθούν προς στέρηση της ελευθερίας και αν, ως εκ τούτου, συνιστούν «κράτηση». Αν, στο πλαίσιο της εξετάσεως αυτής, η δικαστική αρχή καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, η απόφαση-πλαίσιο επιβάλλει να αφαιρεθεί από τη διάρκεια της στερήσεως της ελευθερίας η συνολική χρονική περίοδος κατά την οποία εφαρμόστηκαν τα μέτρα αυτά.
Δείτε το κείμενο της απόφασης στα Γαλλικά : εδώ
