Το Δικαστήριο της ΕΕ στην υπόθεση VKI κατά Amazon SARL της (υπόθεση C-191/15), έκρινε ότι η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από μια επιχείρηση που ασχολείται με το ηλεκτρονικό εμπόριο διέπεται από το δίκαιο του κράτους μέλους στο οποίο κατευθύνει τις δραστηριότητές της, εφόσον η επιχείρηση πραγματοποιεί την επεξεργασία των εν λόγω δεδομένων «στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων» μιας εγκατάστασης που βρίσκεται σε αυτό το κράτος μέλος.
Το Δικαστήριο της ΕΕ επεσήμανε πως το γεγονός ότι η επιχείρηση δεν διαθέτει υποκατάστημα ή θυγατρική εταιρεία στο εν λόγω κράτος μέλος δεν αποκλείει την ύπαρξη εγκατάστασης εκεί.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόφαση αυτή αποτελεί επιβεβαίωση μίας προηγούμενης σχετικής απόφασης του Δικαστηρίου και συγκεκριμένα της απόφασης στην υπόθεση Weltimmo (C-230/14).
Το Δικαστήριο της ΕΕ έκρινε επίσης ότι για μια τυποποιημένη ρήτρα επιλογής του εφαρμοστέου δικαίου είναι παράνομη, κατά την έννοια της οδηγίας για τις αθέμιτες συμβάσεις καταναλωτών (93/13/ΕΟΚ).
Ως εκ τούτου, οι εταιρείες θα πρέπει να εξετάσουν κατά πόσον τυπική επιλογή των ρητρών εφαρμοστέου δικαίου των συμβάσεων μεταξύ επιχειρήσεων και καταναλωτών είναι παράνομες και, ως εκ τούτου, άκυρες.
Το Δικαστήριο της ΕΕ απεφάνθη ότι:
1) Ο κανονισμός (ΕΚ) 593/2008 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Ιουνίου 2008, για το εφαρμοστέο δίκαιο στις συμβατικές ενοχές (Ρώμη Ι), και ο κανονισμός (ΕΚ) 864/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Ιουλίου 2007, για το εφαρμοστέο δίκαιο στις εξωσυμβατικές ενοχές (Ρώμη ΙΙ), έχουν την έννοια, με την επιφύλαξη του άρθρου 1, παράγραφος 3, καθενός από τους κανονισμούς αυτούς, ότι το εφαρμοστέο δίκαιο σε αγωγή παραλείψεως, κατά την έννοια της οδηγίας 2009/22/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2009, περί των αγωγών παραλείψεως στον τομέα της προστασίας των συμφερόντων των καταναλωτών, κατά της χρήσεως φερόμενων ως παράνομων συμβατικών ρητρών από επιχείρηση εγκατεστημένη σε κράτος μέλος η οποία στο πλαίσιο του ηλεκτρονικού εμπορίου συνάπτει συμβάσεις με καταναλωτές εγκατεστημένους σε άλλα κράτη μέλη και ιδίως στο κράτος του δικάζοντος δικαστή, πρέπει να καθορίζεται βάσει του άρθρου 6, παράγραφος 1, του κανονισμού 864/2007, ενώ το εφαρμοστέο δίκαιο για την αξιολόγηση συγκεκριμένης συμβατικής ρήτρας πρέπει πάντα να καθορίζεται κατ’ εφαρμογήν του κανονισμού 593/2008, είτε πρόκειται για ατομική αγωγή είτε για συλλογική αγωγή.
2) Το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι ρήτρα που περιλαμβάνεται στους γενικούς όρους πωλήσεως επαγγελματία η οποία δεν αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής διαπραγματεύσεως και κατά την οποία η σύμβαση που συνάπτεται με καταναλωτή στο πλαίσιο του ηλεκτρονικού εμπορίου διέπεται από το δίκαιο του κράτους μέλους της έδρας του εν λόγω επαγγελματία είναι καταχρηστική, εφόσον δημιουργεί στον καταναλωτή την εσφαλμένη εντύπωση ότι στη σύμβαση έχει εφαρμογή μόνο το δίκαιο του συγκεκριμένου κράτους μέλους, χωρίς να τον πληροφορεί για το γεγονός ότι, με βάση το άρθρο 6, παράγραφος 2, του κανονισμού 593/2008, ο καταναλωτής έχει επίσης το δικαίωμα να επικαλεστεί την προστασία την οποία του διασφαλίζουν οι αναγκαστικού χαρακτήρα διατάξεις του δικαίου που θα είχε εφαρμογή ελλείψει της εν λόγω ρήτρας, πράγμα που εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει, βάσει του συνόλου των κρίσιμων περιστάσεων.
3) Το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, της οδηγίας 95/46/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 24ης Οκτωβρίου 1995, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών, έχει την έννοια ότι η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από επιχείρηση ηλεκτρονικού εμπορίου διέπεται από το δίκαιο του κράτους μέλους προς το οποίο η επιχείρηση αυτή κατευθύνει τις δραστηριότητές της, εφόσον αποδεικνύεται ότι η εν λόγω επιχείρηση προβαίνει στην επεξεργασία των επίμαχων δεδομένων στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων εγκαταστάσεως ευρισκόμενης στο συγκεκριμένο κράτος μέλος. Στο εθνικό δικαστήριο εναπόκειται να εκτιμήσει αν συντρέχει τέτοια περίπτωση.
Ολόκληρη την απόφαση μπορείτε να βρείτε εδώ(link is external).